Armoede in kaart 2016
Het Sociaal Cultureel Planbureau (SCP) heeft jarenlang een 'Armoedesignalement' uitgegeven, maar stopte daar mee. Ze geven nu een nieuw vervolg op de Armoedesignalementen in de vorm van een digitaal dossier: 'Armoede in kaart'.
Het SCP werkt met een andere armoededefinitie dan het CBS dat ook cijfers over armoede publiceert. Volgens de CBS-definitie was in 2014 10,4% van de Nederlandse bevolking arm. Volgens het 'niet-veel-maar-toereikendcriterium' van het SCP was in 2014 7,6% arm. In 2015 en 2016 zou dat dalen naar 7,0%, maar dat is een raming: de meest recente gegevens dateren van 2014.
Een flink deel van armen ís werkend, 41 procent. En daarvan het grootste deel ‘gewoon’ in loondienst. Tot de risicogroepen behoren verder eenoudergezinnen en kinderen tot 12 jaar. Onder 65-plussers is het armoedepercentage relatief laag: 3%. De meeste armoede komt voor onder niet-westerse allochtonen, met name onder Marokkaanse Nederlanders. Van hen behoort 22% tot een huishouden met een inkomen onder het ‘niet-veel-maar-toereikendcriterium’. Dat is ruim vier maal zoveel als autochtonen.
Klik hier om naar 'Armoede in kaart' te gaan.
De mens is een kwetsbaar wezen. In die hoedanigheid ligt de kracht om de samenhang te onderkennen tussen gekwetst worden en kwetsen, tussen gekwetsten en kwetsers, tussen achtergesteld worden en achterstellen, tussen achtergestelden en achterstellers, tussen uitgesloten worden en uitsluiten. Het onderkennen van die samenhang is ook de opstap om te ijveren, te pleiten, te vechten voor een zodanige verandering van de verhoudingen tussen beide groepen dat het samenleven van samenlevende mensen beter wordt voor iedereen. De overheid kan daarbij een bemiddelende rol spelen, mits ze haar denken en doen niet langer eenzijdig laat dicteren door de grammatica van de geldeconomie. Het opbouwwerk kan daarbij voor alle partijen – de gekwetsten, de kwetsers, de overheid en de afzijdig betrokkenen – de rol van aanzwengelaar en bemiddelaar spelen, mits het opbouwwerk zich bewust wordt van de eigenheid van het sociale en het politieke. De kracht van kwetsbaarheid kan dan ten volle haar werk doen. Die kracht is nu al werkzaam op velerlei wijzen en velerlei niveaus. Als alle betrokkenen – basisinitiatieven, overheden, maatschappelijke organisaties, welzijnswerk/opbouwwerk – daarvoor meer oor en oog krijgen, kan dat hen en ons allen hel-pen bij het kiezen en vasthouden van een kordatere koers voor het handelen van alledag. Het opbouwwerk wordt dan weer samenlevingsopbouw, collectieven van achtergestelde groepen krijgen betere mogelijkheden zich te emanciperen, ongelijkheid wordt niet langer ontpolitiseerd als een kwestie van eigen verantwoordelijkheid.
